#3# Ja zawszę będę cię kochać!

Obudziło mnie dziwne stukanie w szybę. Uniosłam ociężałą głową z pościeli i zobaczyłam wesołego blondyna z nosem przytkniętym do szyby. Spojrzałam na niego z dezaprobatą. Wstałam z łóżka i otworzyłam drzwi balkonowe. Świeże powietrze wdarło się do mojej sypialni, a wraz z nim Sznita.

- Cześ mała! Wiem co się stało – chciałam mu przerwać, ale nie pozwolił – I wiem, że nie chcesz litości i współczucia, dlatego idziemy obejrzeć komedie! I lepiej się pospiesz, bo Daga stoi przed drzwiami frontowymi i nieźle się wkurza. – zaśmiał się.

Tego mi było trzeba! Potrzebowałam Sznity, Dagi, Kubsona, Miska i Alana. Nic więcej nie mogło mi poprawić humoru. Nawet koka nie działa lepiej niż oni. Pobiegłam do łazienki i ogarnęłam trochę to „coś co urosło” na mojej głowie. Prostownica poszła w ruch i wyglądałam bardzo człowieczo. Ubrałam to. Uznałam, że nie będę się stroić. Przecież to sami swoi!

Zbiegłam na dół i zobaczyłam dupę Alana, która wystawała z lodówki.

- Może cały tam wejdziesz? – zapytałam.

- A da się? Mam pozwolenie? – zapytał wystawiając głowę z wnętrza mojej lodówki. Uśmiechnął się zabójczo odsłaniając szereg białych zębów. Alan był bardzo przystojny. Mnóstwo dziewczyn zabiegało o jego względy, ale on szukał tej jedynej, której odda swoją miłość. Szalony jest! Dredy zapusza od pierwszej klasy podstawówki. Zawsze roześmiane, piękne, piwne oczy zawsze poprawiały mi humor. Cienka karnacja, te pełne usta. Wysoki, nawet bardzo. Miał, jakieś 185 cm wzrostu minimum. Sama kiedyś się w nim kochałam, ale przeszło mi. Jest moim przyjacielem i można powiedzieć, że kocham go jak brata.

- Nie! Czego tam szukasz?

- Mojego szczęścia.

- Nie znajdziesz tam piwa! – powiedziałam śmiejąc się.

- Akurat chodziło mi jogurt, ale zawiodłaś mnie z tym piwem. Trzeba będzie wysłać Szanitę po browca. – uśmiechnął się i znów „zanurkował” w odmęty mojej lodówki. Będzie mi go brakować. Jego zboczonych żartów, wyjadania moich żelków i wspólnego jarania trawki.

Weszłam pokoju, gdzie Misiek i Daga wykłócali się o to, co będziemy oglądać. Daga chciała obejrzeć „Straż sąsiedzką”, a Misiek wolał „American Pie”. Ja wolałam się nie wtrącać. Moim zdaniem, każdy film jest waty obejrzenia z takimi świrami. Pamiętam, jak Sebastian przyniósł jakiś bezsensowny film. „Opona” jeśli się nie mylę. To nie była komedia, to nie był horror, to właściwie nic nie było, no ale przez Alana i Sznitę śmialiśmy się nawet, kiedy reżyser pokazywał chmury na niebie! Oglądanie horrorów z nimi to też nie lada wyzwanie! Wystarczy jeden komentarz typu : „Ale krzywy ryj!” i wszyscy się śmieją.

- American Pie! – darł się Misiek.

- Straż sąsiedzka! – krzyczała Daga.

- Nie! Oglądamy „Szczęki”! – wrzasnął Sznita. Usiadł koło Szanity na sofie. Kiedy ich poznałam myliłam Szanitę,  ze Sznitą. Ciężko mi było, bo to tylko literka różnicy. W końcu wklepałam sobie do głowy, że Szanita to ten wyższy i starszy, a Sznita to ten mniejszy i młodszy.

- Zgadzam się! – odparłam prędko. Włożyli płytę do odtwarzacza. Alan rozsiadł się fotelu i spojrzał na mnie.
- Miała  być komedia!
- Ale to jest komedia! - zaśmiał się Kubson leżący na puchatym dywanie. 

- Siadaj – Alan klepnął się w kolana i uśmiechnął się. Bez wahania usiadłam na jego kolanach i przycisnęłam plecy do jego klatki piersiowej. Cholernie będzie mi tego brakować. Alana znam od zawsze. To on zaraził mnie miłością do tańca. To on był moim pierwszym partnerem na przesłuchaniach tanecznych. Jemu zaoferowali angaż, a mi nie. Odmówił. Powiedział, że to nie on chciał się dostać na warsztaty, tylko ja. Od tamtej pory nie biorę udział w przesłuchaniach i castingach. Alan dużo razy mnie namawiał, ale ja nie chciała, nie chciałam czuć tego upokorzenia.

Film zaczął się na dobre. Nie było komentarzy. Daga siedziała wtulona w Miśka. Oni zawsze do siebie pasowali. Alan oparł policzek o moja głowę. Czułam się bezpieczna i szczęśliwa.

- Arbuz i malina – szpnął

- Co? – zapytałam zdziwiona spoglądając na jego uśmiechniętą twarz.

- Tak pachniesz, arbuzem i maliną. – sięgnęłam pamięciom do ostatniej kąpieli. Zaiste używałam malinowego szamponu i arbuzowego kremu do twarzy. Nie wiedziałam, że to aż tak czuć.

- Alan…

- Tak? – zapytał obejmując mnie jedną ręką.

- Nic właściwie. Później ci powiem. – Nie wiedziałam co mam mu powiedzieć. Jak mu to wytłumaczyć. Było ode mnie starszy o dwa lata, ale nie zrozumiał by mojej sytuacji. Bałam się też reakcji reszty paczki.

Film dobiegał końca, a ja nadal nie wiedziałam, jak przekazać im nowinę na temat mojego wyjazdu. Bałam się, że Alan zacznie krzyczeć, a Szanita zacznie wygrażać się że zabije tego, kto mnie tam wysyła.

Na ekranie pojawiły się napisy końcowe. Daga odsunęła się od Michała. Miała rumiane policzki, zawstydził ją wzrok Sznity który lustrował ją nieustannie.

- Musze wam coś powiedzieć. – zaczęłam niepewnie.

- Co takiego? – Misiek wyjął z odtwarzacza płytę.

- Wyjeżdżam

- To dobrze. Przyda ci się odpoczynek – powiedziała uśmiechnięta Daga.

- Nie rozumiesz! Nie wyjeżdżam na wakacje! Ja wyjeżdżam na stałe! Do kuzyna, do Londynu! – czułam jak Alan wstrzymuje oddech. – Ja nie chcę wyjeżdżać, ale muszę.

- Nie musisz! Zamieszkaj ze mną! – powiedziała Daga ze łzami w oczach.

- Daga, jeśli nie zamieszka z Louisem to trafię do Domu Dziecka. – wstałam gwałtownie. Zignorowałam ból rozchodzący się w lędźwiach.

- Tak! I wspaniałym rozwiązaniem będzie wywieźć cię za morze?! I ty na to pozwolisz? – wrzeszczał Alan. Nienawidziłam, jak krzyczał. Przechodziły mnie wtedy nieprzyjemne dreszcze.

- Alan zrozum…

- Ja mam zrozumieć?! Chcesz wyjechać, zostawić nas! Masz nas w dupie! – wstał i ruszył w stronę drzwi.

- Alan! Alan, zaczekaj! – odpowiedział mi tylko głośny trzask drzwi, od którego szyby zadrżały w oknach.

- Daj mu czas – powiedział cicho Michał. Straciłam go, straciłam Alana. Jedyną osobę, która mi została po śmierci rodziców.

- Ja naprawdę nie chce wyjeżdżać. Ja… Ja nie mam wyboru! – zapłakałam i usiadłam na sofie.

- Rozumiemy – Daga płakała równie mocno, jak ja. Przytuliłyśmy się i trwałyśmy tak w ciszy.

- Alana chyba popierdoliło – powiedział cicho Misiek. – Co go ugryzło?

- Wiesz o co chodzi! - skarcił go Kubson. Do tej pory siedział cicho. Zapomniałam, że w ogóle przyszedł.

- Nie wiem – powiedziałam prawie nie słyszalnie. – Gałowa mnie boli… i plecy.

- Idź się połóż, my pogadamy z Alanem – Sznita przytulił mnie mocno gdy wstałam z sofy. Płakał, czułam mokre łzy spływające po jego twarzy.

Dagmara odprowadziła mnie do sypialni, położyłam się na łóżku i zaczęłam myśleć. Nie rozumiałam co się stało. Alan był wściekły. Myślałam, że zaraz mnie spoliczkuje. Leżałam w ciszy przerywanej tylko szumem wiatru muskającego gałęzie drzew.

***Alan***

Łaziłem bezsensu brzegiem rzeki, kopiąc kamienie. Nie mogłem opanować wściekłości. Jestem wybuchowy, ale sam nie spodziewałem się tego, że potrafię aż tak nerwowo zareagować na wiadomość o jej wyjeździe. Ona była moja. Kocham ją i nie potrafię pogodzić się z tym, że ją stracę. Mogłem powiedzieć jej wcześniej, co do niej czuje, ale… bałem się. Kurwa bałem się, że wszystko spieprzę. Nie mogłem słuchać tego co miała nam do przekazania. Chciałem się do niej przytulić, wdychać zapach jej skóry. Chciałem zatopić się w jej pełnych ustach, wsuwając spragniony język między jej ponętne wargi. Do takiej scenki nie miało nigdy dojść. Ona wyjeżdża, nie będzie jej. Prędzej pogodziłbym się z jej śmiercią, niż wyjazdem. Zawsze byłem przy niej, a teraz ma się to zmienić. Cholernie źle się z tym czuję. Telefon zawibrował w mojej kieszeni. Tym razem dzwoni Dagmara. Pokręciłem głową i schowałem telefon do kieszeni. Co chwilę dzwonią. Raz dzwoni Miachał, raz Sznita, raz Dagmara. A w dupie ich mam. Oni nie rozumieją. Ręce trzęsły mi się ze złości i bezsilności. Musze jej powiedzieć co czuję. Teraz póki nie jest za późno!

Wybrałem numer do Jessicy. Z głośnika popłynął przerywany sygnał. W końcu odebrała.

- Alan ja… - zaczęła podniesionym głosem, ale przerwałem jej.

- Ciii! Nic nie mów, proszę. Ja chcę cię przeprosić. Palant ze mnie! Mogę przyjść? – zapytałem.

- Głupio się pytasz! Wbijaj!

Schowałem telefon do kieszeni i pobiegłem do domu Jessicy.

***

Stałem pod drzwiami. Bałem się nacisnąć na klamkę. Nie wiedziałem co mam jej dokładnie powiedzieć. Nogi trzęsły mi się, jak galareta. Wszedłem do środka. W piętra dochodziło do moich uszu dudnienie muzyki. Zdjąłem buty i szklanymi schodami wszedłem na górę. Oparłem się o framugę i patrzyłem, jak Jess kręci biodrami w rytm muzyki. Nie mogłem się powstrzymać i podszedłem do niej łapiąc ją w tali. Zaskoczona odwróciła się do mnie przodem. Zatonąłem w głębi jej pięknych oczu. Ten błękit, jak ocean obmywający brzegi Ibizy. Wykonała piruet, jedną rękę wsadziłem pod jej plecy. Odchyliła się do tyłu wypinając bezwiednie swoje piersi w moją stronę, smukła, łabędzia szyja, aż prosiła się o pocałunek. Wyprostowała się, złapałem jej nogę w kolanie i zarzuciłem sobie jej nogę na biodro. Spojrzała mi głęboko w oczy. Tylko lekko bym się pochylił i mógłbym musnąć jej usta.

- Wybacz, nie chciałem cię tak po prostu zostawić, ale musiałem ochłonąć – szepnąłem puszczając jej nogę. Zarzuciła mi ręce na szyję i przytuliła się mocno.

- Alan, ja wiem, że to trudne. Ja też nie chcę wyjeżdżać, ale muszę! Wolę męczyć się z Louisem niż siedzieć w Domu Dziecka! Będzie mi bez ciebie ciężko, cholernie ciężko – czułem, jak łzy ciekną jej po policzku.

- Mi będzie ciężej, jak ja wytrzymam bez swojej muzy?

- Ja? Twoją muzą? – spojrzała na mnie, miała czerwone od płaczu oczy.

- Tak, ty – Zbliżyłem twarz do jej twarzy. Ona jeszcze nigdy się nie całowała. Wyznała mi to kiedyś, gdy szliśmy najarani przez miasto. Dziwiłem się,  bo jest śliczną dziewczyną. Inną rzeczą było, że nigdy nie miała chłopaka.

Musnąłem delikatnie jej wargi. Zadrżała w moich ramionach. Nasze usta złączyły się, czułem się cudownie. Tak się bałem jej reakcji, ale ona nieudolnie odwzajemniła mój pocałunek. Mógłbym tak stać godzinami. Oderwaliśmy się w końcu od siebie

- Alan co…

- Kocham cię i żałuję, że nie powiedziałem ci tego wcześniej. Bałem się spaprać. Chciałem żebyś wiedziała, że zawsze będę cie kochać – oczy zaczęły mnie piec. Ni mogę się rozbeczeć, ja nigdy nie płaczę.

- Ja też cię kocham! – szepnęła. Nasze usta po raz kolejny złączyły się w namiętnym pocałunku.

***Jessica***

Ja też poczułam to wspaniałe uczucie. Mrowienie w dole brzucha i ciarki na karku. Pocałunki przynosiły tyle radości i cierpienia zarazem. Ta myśl, że musze się z nim rozstać, rozdzierała mi serce. Leżeliśmy na łóżku, na którym tyle razy gadaliśmy o wszystkim i o niczym, tym razem jednak on gładził mój policzek i całował rozgrzane wargi. Powinnam się pakować, ale nie miałam do tego „weny”. Chciałam tak leżeć i czuć miętowy, gorący oddech na twarzy.

- Jutro wyjeżdżam – powiedziałam cicho.

- Wiem i nie mam zamiaru się już wściekać, tak trzeba. Błagam, napisz czasem do mnie i pamiętaj, że istniałem. – Po policzku spłynęła mu niesforna łza. Wytarłam jego twarz.

- Jak mogła bym o tobie zapomnieć? Odwoedzisz mnie kiedyś?

- Zobaczymy.

Pożegnałam Alana namiętnym pocałunkiem. Musiał iść, obiecał, że odprowadzi mnie na autobus. Spakowałam się. Miałam dwie walizki, reszta miała zostać przewieziona później. Położyłam się w białej pościeli. Na poduszce czułam zapach perfum Alana. Nie możemy być razem, ale przyjaciół nigdy za wiele.

Jessica wyjeżdża do Londynu!

To nie koniec wątku z Alanem, ale on nie zagra większej roli.

Mam nadzieję, że się podoba.

Zapraszam do komentowania i obserwowania

Kocham was <3

ArinStreal :*
Chcecie mnie o coś zapytać?
ŚMIAŁO!