#13# Skąd to masz?!

Wstałam z łóżka. Od razu poszłam do łazienki. Musiałam się ogarnąć, bo nie wyglądałam dobrze. Podkrążone oczy, blada skóra. Nie wyspałam się. Ubrałam się w to i zeszłam na dół. W kuchni krzątał się Niall. Hmmm… po kuchni to za wiele powiedziane. Tylko dupa wystawała mu z lodówki.

- Niall… - powiedziałam stając obok niego. Przestraszony podniósł się i uderzył głową o przeszkloną półkę w lodówce. Jajko poturlało się o niej i wylądowało na nodze chłopaka. Zaczęłam się śmiać. Niall popatrzył na mnie złowrogo.

Wyjęłam z szafki miseczkę i nasypałam płatków czekoladowych. Zalałam je zimnym mlekiem i usiadłam do stołu. Przeglądając gazetę łyżka machinalnie kursowała od miski do moich ust.

Zjadłam i poszłam do swojego pokoju. Z biurka wyjęłam kartkę i zaczęłam bazgrolić. I tak, nie miałam nic innego do roboty.

Zarysowałam dwadzieścia kartek. Dwadzieścia! Sama nie wierzyłam, że jestem do tego zdolna. Nie zwracałam uwagi na to co się dzieje dookoła. I to był mój błąd.

- Masz wielki talent! – Harry oparł podbródek o moją głowę. Wziął do ręki jeden z obrazków i zaczął go oglądać.

- Wcale, że nie! – Próbowałam wyrwać mu z dłoni kawałek papieru, ale jednak był silniejszy, szybszy i… wyższy. Mruczałam przekleństwa pod nosem.

Zarzuciłam mu ręce na szyję. Zdziwił się, ale nie zareagował. Zbliżyłam się do niego i zaczęłam mówić słodkim głosikiem.

- Harry… oddaj

- Co ja z tego będę miał – zapytał z figlarnym uśmiechem.

- No wi…

Nie zdążyłam dokończyć. Wpił się w moje usta wpychając język między wargi. Byłam tak zaskoczona, że nie wiedziałam co robić. Tak nie miało być, ale przyznam – przyjemnie. Całował nieziemsko. Nogi się pode mną ugięły. Stałam się wiotka i uległa.

- Masz może jeszcze… u lala… - gwizdnął Zayn. Odskoczyłam od Hazzy. Poczułam, jak fala gorąca zalewa moje policzki. Zayn patrzył raz na mnie, raz na Stylsa. – To ja może nie będę przeszkadzał.

Wycofał się z pokoju. Usiadłam przy biurku i wbiłam wzrok w ostatnią, pusta kartkę papieru. Harry wyszedł z pokoju, a ja odetchnęłam z ulgą.

***Zayn***

Ale miałem nerwa! Jeśli ktoś się mnie zapyta, jak to jest zobaczyć swoją miłość całującą się z najlepszym przyjecie len, to opisze mu to całą gamą przymiotników. Poszedłem do swojego do swojego pokoju i trzasnąłem drzwiami. Zdawałem sobie sprawę z tego, że Jessica podoba się nie tylko mi, ale też Liamowi, Harremu i Niallowi.

Położyłem się na łóżku i włączyłem laptopa. Zacząłem przeglądać serwisy plotkarskie. Miałem ochotę rozwalić ten przeklęty komputer.

„ Nowa dziewczyna Harrego Stylsa?! Czyżby, piękna blondynka była wybranką jego serca?!”

Zdjęcia przyprawiły mnie o ból głowy. Nie miałem ochoty ich oglądać! Nie chodziło mi wyłącznie o zdjęcia.

Ubrałem się i wyszedłem z domu. Po ci miałem tam siedzieć?! Żeby ciągle o niej myśleć?! Nie dziękuję!

Poszedłem do parku. Niby oklepany scenariusz, ale gdzie miałem iść. Usiadłem na ławce przy fontannie i patrzyłem, jak krystalicznie czysta woda wytryskuje z rzeźby syreny. Uspokoiłem się nieco, ale nadal nie mogłem zapomnieć.

Siedziałem w tym parku dopóki ciemność nie ogarnęła wszechobecnej zieleni. Ruszyłem w drogę powrotną do domu. Nie miałem ochoty na spotkanie z fankami. Nie teraz!

***W domu***

- Ja chcę Harrego Pottera! – wrzeszczał Hazza.

- Oglądamy „Zieloną Milę”! – sprzeczał się z nim Louis.

Wszedłem do salonu i usiadłem na kanapie.

- Gdzie ty byłeś?! – krzyknął Liam – Martwiliśmy się!

- No i co w związku?! – zapytałem.

- Mogłeś chociaż powiedzieć, dokąd idziesz! – krzyknął Harry.

- Akurat ciebie nie powinno to obchodzić! Masz Jess?! Nią się zajmij! Ode mnie wara!

- Zaraz! Jak to ma Jess?! – krzyknął Louis – Jeśli tknąłeś ją jednym palcem, to urwę ci łep przy samej dupie! – odgrażał się Stylsowi.

- Spokojnie! – Hazza chciał załagodzić sytuację, ale kiepsko mu to szło.

- No tak! A to, że się z nią całowałeś, to nic nie znaczyło?! – zapytałem.

- Dajcie spokój! Nie jest małą dziewczynką, a ja nie zrobiłem jej krzywdy!

- Zabiję! Uduszę! Urwę przyrodzenie! – wściekał się Lou

- Tylko ją pocałowałem! Nie poszedłem z nią do łóżka!

- DOŚĆ! – zakończył nasz spór Liam – Jeśli Jess się na to zgodziła, to nie macie o co się wściekać! Dajcie spokój. Harry ma racje – nie jest dzieckiem i może decydować o sobie.

Zadudniły kroki na schodach. Do salony wpadła rozwścieczona Jess.

- Rozumiem, że źli jesteście za moje kawały, ale żeby mi takie cos robić – warknęła.

- O co chodzi? – zapytałem.

- Nie wiem, który to, ale mnie to nie bawi!

- No powiedz wreszcie! – ponaglił ją Niall.

- O to! – rzuciła nam pod nogi czerwony gorset i pończochy samonośne. Myślałem, że udławię się własną śliną. Zagotowało się we mnie. – Rozumiem, że to taki wiek. Same zboczone myśli, ale żeby takie coś?!

- Jess, to nie my. – powiedział poważnie Liam. Mina jej na chwilę zrzedła. Po chwili ciszy wybuchła śmiechem.

- Prawie się wam udało mnie nabrać! – powiedziała rozbawiona.

- My nie żartujemy – powiedziałem.

- Jaki nie wy to kto? – zapytała przerażona – Nikogo więcej tutaj nie było!

- Skąd to masz?! – zapytał Liam

- Było… w paczce… na moim łóżku – rozpłakała się – Razem z czerwoną karteczką.

Louis pobiegł na górę. Ruszyłem za nim potykając się o własne stopy. Serce waliło mi, jak oszalałe. Ktoś był u nas w domu. Chce czegoś od Jessicy.

Louis wpadł do pokoju i czekoladowych ścianach. Na łóżku leżało pudło. Białe z czerwoną kokardą. Obok niego leżała karteczka. Louis rozejrzał się po pokoju. Nic nie wzbudzało większych podejrzeń. Podszedłem do łóżka i przeczytałem napis na karteczce.

„Ubierzesz to dla mnie!” Ścisnęło mi gardło. Myślałem, że się uduszę.

- Balkon – powiedział cicho Louis. Oszklone drzwi były otwarte. Śnieżno biała firanka powiewała niesiona podmuchami letniego wiatru.

- Myślisz, że ktoś wszedł tu przez balkon – Spojrzałem na ślady błota przy wejściu.

- Jakiś zboczeniec pcha się do mojej kuzynki – jęknął Tomilson – Oskalpuje gnoja!

Poważnie zastanawiam się nad zawieszeniem bloga

Coraz mniejsza liczba komentarzy, skutkuje brakiem chęci do pisania :(

Zapraszam na blog mój i Katii